நெஞ்சில் அவள் வந்த
சுகம்போல் வேறு யார் வந்தும்
எனக்கில்லை.
/
இதற்கு முன்
நீ சொன்ன சொல்லின்
வீரியத்தினால்;
உன் ஆறுதல் வார்த்தைகள்
எதுவும் என்னைச்
சமாதானப் படுத்தவில்லை.
/
சரிபாதி ஈசனை
மறைத்துக் கொண்டு
பார்வதியின்
பாதி உடம்போடு
கதவருகே நின்று
எனைப் பார்க்கும்
தருணம்
அர்த்தநாரீஸ்வரியாய்
காட்சியளிக்கிறாய்
பெண்ணே!
/
ஆற்று நிறைய
தண்ணீர்.
அள்ளிக் குடிக்க
முடியாத
நக்கிக் குடிக்கும்
நாய்வாழ்க்கையில்
நடுத்தர வர்க்கத்தினர்.
/
சிறு பொறியில்
பற்றிக்கொள்ளும்
அக்னிப் பார்வையை
எந்த பெட்ரோல் பங்கில்
வாங்கினாய் பெண்ணே!
/
வந்தது நானென
தெரிந்ததும்
உன் பார்வையை
கீழே சரிய விட்டாயே
அப்போது அடித்தது
என் காதலுக்கு
பம்பர் பரிசு.
/
பிஞ்சுக் கரங்கள்
அள்ளியநீரில் தன்தாகத்தை
தணித்துக்கொண்டது நிலா!
/
தன்னை நாடி வருவோரின்
பாதங்களின் பாவங்களைக்
கழுவுகிறாள் கடல்தாய்.
/
நீயெனக்கு
நண்பனென்றால்
நானுனக்கு எதிரியல்ல.
/
மகளைத் தம் பாட்டியாகப்
பாவித்த தகப்பன்; பேத்தியைத்
தாயாய் நேசிக்கிறான்.
/
உன்னைப் பின்தொடரும்
தருணங்களில்; மறந்தும் கூட
மிதித்ததில்லை.
பிரியத்தின் காரணமாக
உன் நிழலை.
/
உன்னை அடிக்கடி
பார்க்க இயலாத காரணத்தால்
எப்பொழுதும் உன் நினைப்பில்
கிடக்கிறேன்.
/
மழை ஓய்ந்ததும்
வீசும் குளிர்க் காற்று
சூடாகத் தேநீர்ப் பருகும்
சுவைக்கு அடிமையாக்குகிறது.
/
வீட்டில் பத்து பேர் இருந்தாலும்
பொறுப்பானவனுக்கே
குடும்பத் தலைவன் பதவி.
/
மழலைகள் நிறைந்த
வீட்டில் அசையும்
அனைத்தும் தலைகீழ்.
/
உன் விழிக் கணைகளை
என்மீது தொடுக்காதே!
போரின் யுக்தியும் களத்தின்
இன்னபிற கோட்பாடுகள்
எதையும் முழுமையாய்
அறியாதவன் நான்.
/
உன்னை வெறுப்பதற்கு
என்னிடம் ஒரு காரணம்கூட
இல்லை.
நீ வேண்டும் என்பதற்கு
ஓராயிரம் காரணங்களைச்
சொல்லி முடியும் என்னால்.
/
உறவுகளுக்காக திருமணம்
ஊருக்காக கணவன் மனைவி.
நாம் வாழும் காலம்
காதலர்களகவே வாழ்ந்து
விட்டுப் போவோம்.
/
என் காதலை
அங்கீகரித்த பிற்பாடுதான்
உன்னோடு சேர்ந்து
ஆரம்பமாகப் போகிறது
என் வாழ்க்கை.
/
மறக்கால்
உன்னிடம் சொல்ல
நினைத்த கவிதையொன்று
சொல்லாமல் கொள்ளாமல்
தொலைந்து போனது.
/
இருட்டை
விழுங்கியது போலவே
ஆகாயத்திலிருந்த
விண்மீன் ஓட்டைகளையும்,
விழுங்கியிருந்தது பகல்.
/
நின்றது பெருமழை
கரைதலை நிறுத்தியது மண்சுவர்.
அந்நேரம் என்னைத்
தொட்டுப்பார்த்துக் கொள்கிறேன்
நான்.
/
பொதி சுமந்தபடி
மேட்டுச்சாலையைக் கடக்கிறது
மாட்டுவண்டி.
பாடிக் கொண்டிருந்த வழிப்போக்கன்
பாட்டை நிறுத்துகிறான்.
/
இறந்த பின்பும்
இருந்து கொண்டிருக்கிறாய்
என்றென்றும் இதயத்தில் நீ.
/
ஆழ்மனங்களில்
அன்பை விதைத்து
மண்ணுக்குள் விதையாய்
இருக்கின்றாய் நிழல்படத்தில்
மௌனமாய்.
/
வாழ்க்கையை முழுதாய்
வாழவந்து விட்டு
வானுலகத்தில் அப்படியென்ன
அவசரவேலையோ
அற்ப ஆயுள்மரணம்.
/
காற்று மரத்திடம் சொன்ன
ரகசியத்தை; சலசலப்பில்
அம்பலப்படுத்தும் இலைகள்.
/
மரக்கிளையில்
ஏறி இறங்கும் அணில்
விசிலடிக்கும் குறவன்.
/
வார்த்தைகளின்
கூடாரத்திற்குள் நுழைந்த
கற்பனை; அழகிய கவிதையைக்
கைப்பிடித்து வருகிறது.
/
பாதி பழத்தை
தின்று முடித்திருந்தது
பறவை.
பசி மயக்கத்தில் மரத்தை
நோக்கி அம்பை எய்கிறான்
வேடன்.
/
பெண்ணுக்கும்
மண்ணுக்கும் இடையில்
சிலகாலம் இருப்பு.
/
மிதித்ததற்கெல்லாம்
மொத்தமாய்ச் சேர்த்து
விழுங்கி விடுகிறது மண்.
/
செவிமடல்
கருகினாலும் சுகமே
அவசரம் வேண்டாம்.
அன்பே…
அழுத்தமாய்ச் சுடச்சுட
ஒரு முத்தம் கொடு.
/
நீளும் காரணத்தின்
இடைவெளியில்
புரிதலற்ற இருமனங்கள்.
/
கடியாரத்திலும்
மணிக்கட்டிலுமாய்த் துடிக்கிறது
பல ரெட்டைநாடி.
/
– கவிதைகள் ஆக்கம்
பாரியன்பன் நாகராஜன்
குடியாத்தம் – 632602
கைப்பேசி; 9443139353
