விருந்தாளி என்றழைத்தோம் ,
விருந்தாளிக்கு பிறந்தவன் என்றழைத்து விட்டான் .
சாத்திரம் சடங்கென கூற்றாக்கினோம்,
சூத்திரனென கூறுபோட்டு விட்டான்.
கோவிலில் குடியேற்றினோம்,
கோமியம் குடிக்க கூறுகிறான்.
இறவா அமிழ்தம் கொண்டோம்,
இறந்தவளைக் கொண்டு
இறைவா என ஆராதிக்கிறான்.
தினமொரு திண்ணை அமைத்தோம்,
தீண்டத்தகாத வனென அழைக்கிறான் .
வினையில்லா வித்தை கற்றோம்,
விளைவிப்பவர் யாவரும் வீணர்கள்
என வீழ்த்த துடிக்கிறான்.
“வள்ளுவம் நமது வாய்மொழியாகும், பகுத்தறிவு நமது பண்பாடாகும்”
—பெ.மேகநாதன், சென்னை
(2050 மாசி மாத மின்னிதழிலிருந்து)
